De machine.

Er stond een ouder echtpaar voor de kaartjesautomaat van de spoorwegen. Toeristen. Ze spraken op een luide toon tegen elkaar. In een exotisch klinkende taal. Hun gezichten stonden op wanhoop. Hun gevecht met de machine maakte een hopeloze indruk. Steeds weerkwamen ze terug bij het beginscherm. Minutenlang. Achter hun een rij zuchtende en meelijdende mensen, die allemaal bang waren door dit oponthoud hun trein te missen. De vrouw keek met een slachtofferblik om zich heen. Tranen leken nabij. De man kreeg en steeds roder hoofd. Het zou niet lang meer duren of hij zou een vuurwapen tevoorschijn trekken om de machine, die harteloze kille kwelgeest, met een kogelregen doorzeven. Opeens was het voorbij. De man pakte zijn vrouw bij de arm, sleepte hun koffer weg en liep woest gebarend naar het loket waar je vervoersbewijzen bij een mens van vlees en bloed kon kopen. Die duurder zijn. Daar wachtte een enorme rij. Gelaten sloten ze aan. De machine had gewonnen van de mens.