Nu het lente is, en de zomertijd weer is ingevoerd steek ik af en toe mijn neus buiten de deur.
En gelijk voel ik me een belangrijk man. En ik verbaas me over buitenwereld.
De buitenwereld is verbluffend, intrigerend, levensgevaarlijk en angstaanjagend, met
verkeersdoden, aanslagen, berovingen en zinloos geweld maar ook prachtig met de schoonheid
van de stad, de mensen, de flora en fauna.
En ik merk dat ik ouderwets ben, hopeloos ouderwets en dat wou ik graag zou houden.
Dat komt omdat ik nooit aan de ifoon, smartfoon of hoe ze die verslavende apparaten ook
noemen, ben begonnen.
Ik ben de laatste van een uitstervend ras.
Mij zal je niet starend op een van die moderne telefoons als een zombie mensen omver zien
lopen of slingerend op de fiets mijn leven riskeren.
Sterker nog, de spaarzame keren dat ik het krot waarin ik eenzaam mijn dagen slijt verlaat
ben ik helemaal niet bereikbaar.
Bereikbaarheid is voor watjes.
De mobiele telefoon die ik bezit, een model uit de vorige eeuw waarmee ik alleen gebeld
kan worden, laat ik thuis.
Verbaasd zie ik de rest van de mensheid overal en altijd maar op hun schermpje kijken.
Verslaafd gemaakt door het grootkapitaal, volledig afhankelijk van dit ieder levensgeluk
bedervende technologisch speeltje.
Zie ze lopen.
Strakke gezichten, zenuwachtig, nerveus, gespannen, gestresst.
Een leven zonder hun mobiel kunnen ze zich niet voorstellen.
Ieder moment kan iemand ze proberen te bereiken.
Of is er nieuws op facebook, twitter, instagram, linkedin of hoe ze allemaal heten.
Altijd bereikbaar.
Heel belangrijk.
Doodvermoeiend.
Slaven van de technologie.
Ik ben buitenshuis niet bereikbaar.
Vrijwel nooit.
En dat bevalt me prima.
Ik geniet van de schoonheid van de stad, de geluiden, van de bonte mengeling van inwoners,
van de bloeiende natuur, de spelende honden, spinnende katten, en zingende vogels en hoop
dat het iedere dag rokjesdag is.
En ik voel me een heel belangrijk man.
Want belangrijke mensen zijn altijd moeilijk te bereiken.
Dat is les 1 in een belangrijk man zijn
Probeert U Mark Rutte maar eens te bellen, of koning Wim Lex, of de burgemeester of Uw
favoriete schrijver of bekende Nederlander.
Die zijn te belangrijk om zomaar met iedereen te communiceren.
En zo voel ik mezelf ook zonder ifoon smartfoon of hoe die dingen ook mogen heten.
Want bereikbaarheid is voor watjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten