Naar de bios. Met de tram. Op de halte staat en man met het gezicht van een seriemoordenaar. Hij kijkt onheilspellend naar me. Met een blik alsof hij me ergens van kent. Ik hoor hem ademen. Hij piept een beetje. Na een overstap en veel vertraging in het duurste openbaar vervoer ter wereld (volgens een recent onderzoek) bereik ik de bioscoop. Ik ga in de rij staan en koop een kaartje. Achter me hoor ik gepiep. Komt me bekend voor. Ik kijk om. De seriemoordenaar. Hij grijnst weer naar me. "Toeval, he'" zegt hij met een onpeilbare blik in zijn ogen.
Ik ga de zaal in. Zoals gewoonlijk ga ik op de hoek zitten. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Het licht gaat uit. De film begint. Uit mijn ooghoeken zie ik dat er iemand achter me gaat zitten. Ik hoor weer piepende ademhaling. "Prettige voorstelling" zegt de seriemoordenaar. Hij weer. Ook hier. Toeval? De film begint. Hopelijk met een happy end.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten