Het Tropenmuseum is mijn favoriete museum in Amsterdam. Ooit opgericht om schatten uit de koloniën aan Nederland te tonen. Zoals ons Indië, waarvan sommigen vinden dat we het nooit weg hadden moeten geven. Indië verloren, rampspoed geboren. Riep men toen Indonesië de Merdeka, de onafhankelijkheid uitriep. En een grote groep immigranten uit de oost kwam naar Nederland, het moederland.
In het Tropenmuseum konden ze vervuld van weemoed kunstschatten uit de gordel van smaragd bewonderen en op de pasar malams kon men zich wentelen in de nostalgie van de tempoe doeloe. En zich laten afzetten door hun eigen mensen, zoals een Indonesische vriend deze markten ooit bondig samenvatte.
Nederland bleef naar Indonesië kijken als een exotisch ontwikkelingsland. Een derde wereld land. Palmen, zon, lekker eten, exotische schoonheden en
traditionele cultuur.
Dat er ook levendige, spannende en interessante ontwikkelingen plaatsvonden bijvoorbeeld op gebied van de moderne beeldende kunst bleef hier onopgemerkt. In andere landen, met een minder naar binnen gerichte blik, zag men dat wel.
In Nederland is welgeteld een specialist op dit gebied. Helena Spanjaard.
Internationaal is zij gezaghebbend. Met haar schat aan kennis, contacten.
Haar publicaties. Haar medewerking aan tentoonstellingen, zoals de schitterende installatie la Grande Parade in het Tropenmuseum in 2014. (https://youtu.be/WGfondIn2-c)
Deze maand verscheen een boek van Helena Spanjaard dat we gerust als een standaardwerk kunnen classificeren. Een boek over moderne Indonesische
Kunst van 1930 tot nu. Met schitterende foto’s en verhelderende teksten. Want Indonesië heeft niet alleen heel veel inwoners, maar ook heel veel moderne beeldende kunstenaars.
Hier een interview met Helena Spanjaard https://youtu.be/ZRMo0HguGrU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten