Halsema's gebakken lucht

 Halsema's gebakken lucht.

Vandaag passeerde ik de kop van de Zeedijk.

Er stond een groot bord met de mededeling dat een mondkapje verplicht is.

Op de dijk liepen en stonden een behoorlijk aantal mensen.

Bijna allemaal zonder mondkapje.

Ik raakte in gesprek met een vrouw die ter plekke een negotie drijft.

Die anderhalve meter was hier niet te doen vond ze en de handhaving was een lachertje.

Die zag je alleen tussen 9 en 10 uur in de ochtend.

Terwijl ze hier goud geld hadden kunnen verdienen met bonnen schrijven.

Nee, die Halsema, allemaal gebakken lucht zei ze terwijl ze refereerde aan het onzekere optreden tijdens de meest recente persconferentie, waar de burgemeester twijfelachtig overkwam en weigerde man en paard te noemen bijvoorbeeld over de situatie rond massale trouwpartijen in Nieuw west.

Hoewel de de vraag opriep hoe de toestand in de Kalverstraat en op de Nieuwendijk is, besloot ik huiswaarts te keren en me niet verder te bemoeien met het gebrek aan handhaving dat blijkbaar nog steeds overal heerst.

Amsterdam blijft Amsterdam.

Waar handhaving een taboe is, een aantasting van onze vrijheid.

Dat was 40 jaar geleden niet anders.

Sterker nog, ik heb nooit anders meegemaakt.

De politiek bakt zoete broodjes en praat met meel in de mond over de problemen.

En op straat gaat iedereen gewoon zijn eigen gang.

Daar helpt geen lieve Femke aan.

Hoe lang gaat ze dat nog volhouden?

Met die vraag in het hoofd fietste ik huiswaarts.

Deur dicht.

Toch maar weer in zelfisolatie, wat voor een misantroop zoals ik eerder een zegen dan een kwelling is.